Miejsce zamieszkania Waste i Toboe ul. Piątkowa13

-Ciekawe imię, oznacza coś?- Spytałam z zaciekawieniem. Wstałam by rozprostować plecy które zaczęły ja boleć, przy okazji rozprostowałam swoje nowe skrzydła.

- Japońskie imię, oznacza Wyjący - odparł okręcając białe włosy wokół palca. Potem odchylił głowę do tyłu i wyciągnął ręce za oparcie fotela. Zacisnął rękę w pięść. Przez jego twarz przebiegł cień złości. – Oni go nie znali… – mruknął czort wie o czym.

-Ciekawe nawet jeśli się je przetłumaczy.- powiedziałam w zamyśleniu.- Moje imię znaczy pustkowie. Sama nie wiem czy jest trafne.
Gdzie mieszkasz?- zmieniłam temat.

- Ja? - odparł nieco zdziwiony. - Ja nie mieszkam nigdzie... - dodał po chwili. Bo gdzie miał mieszkać. Jakoś nie było czasu żeby się urządzić, za dużo tu widoków. Lubił wsżedzie być i łazić.

-Jeśli chcesz możesz zamieszkać ze mną. Mam pokoje dla bardzo dużej ilości osób.-
Powiedziałam zachęcając go do zostania.

Toboe zamyślił się po czym jeszcze raz obrzucił podłogę wzrokiem. - Hmm... dobrze - mruknął cicho wpatrując się tym razem, dla urozmaicenia w ścianę. Znów splótł ręce i podwinął nogi. Ciekawe jak będzie...

-Fajnie.-Powiedziałam podekscytowana.- Który pokój bierzesz?

Toboe westchnął cicho, niecierpił wybierać. No bo jest tyle opcji, a jakąś musi w końcu wybrać. Jeszcze mocniej przygryzł dolną wargę. - Nie martwisz się że będę dostawać ataków? - zapytał ni stąd ni z owąd. W końcu głośne krzyki mogą przeszkadzać. Tak trochę...

-To szpital psychiatryczny tu się takie osoby leczyło są: specjalne pokoje wyciszające, leki uspokajające. Na pewno się coś znajdzie.

Leki uspokajające? Wywrócił oczyma nieco zmartwiony swoimi problemami. Zamknął oczy a w głowie znowu ukazywały mu się obrazy. Szum wody zabrzmiał mu w uszach. Szydercze śmiech krążył w jego umyśle. Czuł na karku dotyk ręki jednego z oprawców. Odrażający smród papierosów i wody kolońskiej drażnił jego nos. - Ohyda... - wyjąkał pogrążając się w swoich przeżyciach.

-Ja postanowiłam także że odwiedzę bibliotekę i tam poszukam jakiejś książki która mogłaby pomóc.- Powiedziałam do niego. Te ataki sprawiły ze chciałam byc jeszcze bliżej niego. Nie mogę pozwolić by został bez opieki.

Toboe ocknął się nagle z zamyślenia i spojrzał na mówiącą właśnie waste. Na szczęście sens słów do niego dotarł. - Jak uważasz- powiedział obojętnie. - Ja się już dawno przyzwyczaiłem. Nigdy właściwie nie próbował nic zrobić, zawsze poddawał się temu co się dzieje, obojętnie. Wszystkiemu...

-Ja pragnę twojego dobra. Kiedyś podczas ataku możesz się poważnie zranić. Ale jak nie chcesz to niczego nie łykaj.-Powiedziałam z troską w głosie.

Toboe odchylił się do tyłu. Na jego twarzy pojawiło się zmieszanie. Po chwili znów spojrzał na rozmówczynię. - Może i tak... - mruknął. Jednak troska w głosie go martwiła. To że ktoś doradzał mu coś dobrego. To było mu takie obce, nieznane. Przez sekundę na jego twarzy zagościł cień uśmiechu.

-Ciekawe w sumie jestem jeszcze dzieckiem a mówię jak wykwalifikowany lekarz psychiatra.-Powiedziałam zastanawiając się skąd we mnie takie odczucia. Czemu właściwie się o niego martwię.