Początek Ziemi

To niesamowita komnata. Każda dusza widzi ją inaczej. Można wyobrazić tu sobie wszystko. Przyjdź i przekonaj się sam.

Zdenerwowana zachowaniem Matta i Missy dotarłam tutaj. Początkowo zamierzałam dostać się do portu ale to miejsce przyciągnęło moją uwagę.
-Ciachałabym wiedzieć gdzie jestem.-Powiedziałam do siebie. Gdy to powiedziałam na ścianie pojawił się napis

Ethir przyszła tu wiedziona ciekawością i może nudą? Tak, przede wszystkim nudą. Weszła do komnaty lekkim acz dumnym krokiem. Rozejrzała się wokoło. To co zobaczyła nie zrobiło na niej większego wrażenia. Siadła pod ścianą i spróbowała skupić się na jednej rzeczy.

Matt wpadl do pomnieszczenia. Doslownie wpadl, bo nie zamiezal tego zrobic. Walna o jedna ze scian. Czarny labadz zsuna sie ze sciany z lekkim gegnieciem. Lezal chwile na ziemi. Potem przeobrazil sie w chlopaka, ktory siedzial na ziemi. Rece mial pod glowa. Jego oczy... byly zamkniete. Chytry i tajemniczy usmiech malowal sie na twarzy.
- Witaj Ethir.
Powiedial prawie szeptem.

- Witaj - powiedziała nawet na niego nie patrząc. Zastanawiała się czy już się znają. Pamięć miała dobrą, ale krótką... No cóż - pomyślała dziewczyna - bywa...

Clopak nie zmieniajac pozycji piwiedzial.
- Nie kojazysz, bo niby jak mozesz, zamieniliscy moze dwa zdania.
Jego glos brzmial nadal tak samo.

- Skąd możesz wiedzieć czy kojarzę Cię cy nie? - spytała chłodno, ale nadal spokojnie. Jej twarz zakrywał kaptur, mimo to obrzuciła chłopaka lodowatym spojrzeniem.

- Nie kontrolujesz glosu.
Zasmial sie cicho.
- Teraz jestes obuzona.
Szeroki usmiech pojawil sie na momet na twarzy aniola.

- Tak myślisz? - spytała głosem ociekającym jadem. Nie miała ochoty na bezsensowną wymianę zdań z osobnikiem o raczej niskim ilorazie inteligencji. Ale z drugiej strony, - powiedziała sobie w duchu - pobawić się zawsze można.

- Jestes zla, bo z latwoscia odczytuje twoje intencje. Sadzisz, z jestem glupi?
Ostatnie zdanie bylo pytaniem retorycznym.
- pwenie tak. Ale ja nie naleze do ludzi pozbawionych inteligecji.
Usmiechna sie przekomazajaco, jednak nadal nie otworzyl oczy i nie zmienil swijej pewnej pozycji.

Ethir wstała cicho.
- Nie jestem zła, to po pierwsze, po drugie miło mi, że nie jesteś pozbawiony inteligencji, a po trzecie, tak, uważam, że jesteś istotą mało rozumną - powiedziała spokojnie. Obeszła salę dookoła. Była ciekawa co też ten paw znów wymyśli. Uśmiechnęła się chłodno.

- Dziekuje,
odparl na to.
- jednak uwazam, ze nie masz racji. Jestem mistrzem w sledztwach i z ltwoscia rozgryzam cie.
Powiedzial przekomazajac sie z nia.

- Oh, jakiś Ty wspaniały! A jaki skromny! - powiedziała kpiąc z niego. Roześmiała się zimno.

- Skromnosc to moje drugie imie.
Powiedzial przedrzezniajac ja. Nie ranily go takie zeczy.

Śmierć skomentowała to inteligentnym milczeniem. Test wypadł nawet pomyślnie - pomyślała Ethir.
- A teraz tak na poważnie, co Cię tu sprowadza? - spytała szorstko.