Niekończąca się ulica

-Pewnie to samo co wielu z Was, samotność i ból przeszłości - na jego twarzy nie było widać żadnych emocji. Rozejrzał się dokoła i zatrzymał wzrok na Ethir.
-Doprawdy nie ma potrzeby, nie miało zabrzmieć jak komplement.

Śmierć zaśmiała się długo i nieprzyjemnie. Nie odpowiedziała nic.

Zaśmiała się. Nigdy nie widziała tak zabawnej wymiany zdań. Rozejrzała się spokojnie. Było troche chłodno. Jej wzrok znów zatrzymał się na Artanisie.
- Gdzie mieszkacie?- zapytała bez wahania. Trzeba było znaleść inny temat. Nie lubiła byc świadkiem kłutni lub sztywnej wymiany poglądów. Te uwagi utwierdziły ją w przekonaniu, że sa do siebie troche podobni z zahowania tyle, że śmierć była mniej uprzejma.

-Od kiedy pamiętam mieszkam wszędzie, gdzie mnie wiatr poniesie - odparł beznamiętnie, wpatrując się w dziewczynkę. Włożył dłonie do kieszeni płaszcza i poprawił kaptur.
-Aż dziwne, że interesują Cię informacje o mnie. Na ogółem byłem tylko cieniem, szarą częścią świata

- Trafne określenie - powiedziała teatralnym szeptem. - Ja mieszkam daleko stąd - rzuciła już normalnym, chłodnym głosem.

-Daleko stąd? Więc może czas wracać do domu? - mruknął pod nosem, łudząc się, iż było to niesłyszalne.

- Interesują mnie wszyscy, których napotkam.- odpowiedziała. Usłyszała cichą uwag Artanisa i zaczeła się nad czymś zastanawiać. ,,Czas wracać do domu, skąd ja to znam" zadawała sobie to pytanie, na które nie mogła odpowiedziedzieć. Nadal uśmiechnięta grzebała w pamięci.
-Coś Ci się nagle ton głosu zmienił.- zauważyła zerkając na śmierć. Nadal była pogrążona w swoim świecie ale na tyle żeby docierały do niej słowa towarzysz.

Zamyślił się na krótką chwilę. Dziewczynka przypominała mu kogoś, kogo znał jakby od lat. Westchnął tylko.

- Coś się stało?- spytała chłopaka. Wydał sie jej troche smutniejzy niż przed chwilą. Spoważniała trochę.

Podniósł wzrok i od razu przybrał swoją wcześniejszą minę.
-Nic takiego, po prostu się zamyśliłem.. Opowiesz mi coś więcej o sobie?

- Jasne, tylko co chciałbyś wiedzieć?- zapytała wracając do beztroskiej miny. Nie umiała bez pytań opowiedzieć o sobie. Wolała odpowiadać niż opowiadać.

-Jak zginęłaś? - przyjrzał się jej uważnie

- Heh, ojciec porzyczył od bantytów kase kilka lat temu i teraz nie chciał im oddać więc zaczeli niszczyć naszą restauracje. Gdy wracałam od kolerzanki z urodzin te bandziory mnie porwały i chyba udusiłam się w ich bagażniku. To tak w skrucie.- powiedziała spokojnie, a usmiech nie schodził z jej twarzy. Zadziwiająco szybko przywykła do tego, że umarła i nie czuła jakiegoś wstrętu czy coś gdy opowiadała o tym. Przypatrzyła się Artanisowi.
- Wiesz mam takie przeczucie, że Cię znam. Jak ty umarłeś?- spytała. Zaciekawił ją ten temat.

Ethir przysłuchiwała się tej wymianie zdań. Sama milczała. Obserwowała dwie dusze chłodnym wzrokiem.

-Moja śmierć stała się w najmniej odpowiednim momencie. Uciekłem z więzienia wraz z grupką niewinnie skazanych i rozpoczęliśmy bunt przeciwko systemowi karnemu.. Zostałem postrzelony kilka dni przed ostatecznym starciem - westchnął a jego usta wykrzywiły się w grymas, odpowiadający zniesmaczeniu.
-Ja również mam takie wrażenie.