Rzeka spokoju

W końcu nawet umarli potrzebują odpoczynku.
Można się tu rozkoszować spokojem. Leżąc
na miękkim mchu słuchając szumu rzeki.
W tym miejscu można czasem napotkać na swojej
drodze Nimfę. Na szczęście nie zrobią one nikomu
krzywdy, ponieważ boją się one kontaktu z aniołami
i innymi rasami. Są one nie zwykle delikatne i opanowane, lecz
nigdy nie goń jej, ponieważ w tedy możesz źle skończyć zagubiony
w środku lasu.[i]

Missa przybyła tu powspominać dawne czasy.
Za lekką pomocą skrzydeł weszła na drzewo.
Chciała poczuć się nie zauważalna. Położyła się
wygodnie na grubej gałęzi na której narastał mech.
Relaksowała się już tak długą chwilę.
WSZ.

Anioł rozglądał się wokoło i powoli szedł po lesie. Poprawił białe niczym śnieg włosy i usadowił się oparty plecami o pień. Odchylił głowę do tyłu i wpatrywał się w koronę rośliny.

Przefruwając nad lasem dostrzegłam coś białego. "Czyżby śnieg? Cały powinien już stopnieć." Pomyślałam lecąc w kierunku tego czegoś.
Gdy byłam już blisko zobaczyłam że to co wzięłam za śnieg z dużej wysokości to w rzeczywistości włosy chłopaka.
Podleciałam bliżej i zmieniłam się z ptaka w dziewczynkę.
-Witaj, jestem Waste- Powiedziałam do niego przyjaźnie.

Toboe spojrzał na osobę która stała przed nim. Jego myśli uciekły uciekły a głąb głowy. Zstanwiał się czy uciekać. - Witaj - odparł cicho nadal wpatrując się w koronę.

//Odpiszę później bo mam trening//

-Jesteś tu nowy? Nie widziałam cię wcześniej.- Spytałam z zaciekawieniem. Chciałam nawiązać jak najwięcej znajomości. "Ciekawe jak tak dalej pójdzie będę się cieszyć ze ktoś umarł" pomyślałam.

Spojrzał na stojącą przed nim Waste. - Tak jestem tutaj nowy -odparł spokojnie. Podwinął nogi i podparł twarz ręką. - A ty długo tu jesteś? - zapytał obrzucając wzrokiem wszystko wokoło. Przez chwilę jego serce przeszył ból z dawnych lat.

-Niezbyt. Niedawno umarłam.- Odpowiedziałam.
- Głupi lekarze sami niewiedzą co robią.- Powiedziałam bardziej do siebie niż do anioła przypominając sobie jak umarłam.

Skinął głową ze zrozumieniem. Śmierć zabiera w dziwnych okolicznościach, a najczęściej tych najbardziej cierpiących. Jednak śmierć jest swego rodzaju lepszą chwilą po życiu. Do szczęścia brakowało mu tylko starej dobrej zemsty. - Cierpiałaś przed śmiercią? - zapytał ni stąd ni z owąd. Trochę dużo gada, ale może nikogo to nie urazi. Nigdy nie miało okazji z nikim pogadać.

-Nie bardzo umarłam od zbyt dużej dawki leków. Bo wiesz zamknęli mnie w psychiatryku dlatego że dźgnęłam ojca nożyczkami przez sen.- Odpowiedziałam streszczając przy okazji jak do tego doszło.

Toboe znów skinął głową. Zaczynało brakować mu słów. Nie przyzwyczaił się żeby dużo mówić. Więc znów siedział i milczał. Strzepnął grzywkę z oczu i lustrował wzrokiem rozmówczynię. Z jego gardła wydobyło się ciche westchnienie.

usiadłam na miękkim mchu i uśmiechnęłam się do niego.
-A ty jak umarłeś?- Spytałam z zaciekawieniem.
- Jeśli nie chcesz to nie mów.- Dodałam szybko.

Zamknął oczy i zamyślił się głęboko. Wyprostował ręce i wyciągnął je w stronę nieba. - Rówieśnicy z sierocińca pobili mnie na śmierć - odparł spokojnie. - Było to za dawno żeby się użalać - dodał po chwili. Chociaż zwierzęcego przyjaciela bardzo mu brakowało.

-Ile ty właściwe masz lat? A raczej ile miałeś kiedy umarłeś.- Spytałam anioła.
"Ciekawe za co go pobili" pomyślałam.

- W dniu śmierci miałem skończyć lat trzynaście - odparł. Ciekawy dostał prezent urodzinowy... Śmierć zupełnie za darmo. Trochę szkoda, nawet nie zdążył świętować urodzin. Jednak najbardziej szkoda było mu tego, że nie obronił tak bliskiego jego sercu ptaka.