Skromne mieszkanko Ethir

-Cholernym buntownikiem, który ostro nagrabił sobie u przedstawicieli władzy. Kulka w głowę i koniec bohatera - jego głos był dosyć ironiczny, w oczach nie widniała żadna emocja.

- Biedak. - powiedziała z rozbawieniem. - Kto Cię zabił? - nie mogła powstrzymać kpiącego tonu głosu.

-Jakiś opłacony gnojek. Dzień przed ostatecznym starciem - wzruszył ramionami. Nigdy nie żałował śmierci, sam fakt, że udało mu się przeżyć tak długo był dla niego zaskoczeniem.

Dziewczyna mruknęła tylko pod zgrabnym noskiem. Milczała. Sączyła powoli gorzką herbatę.

-Mam rozumieć, że poszłaś na grzybki i ktoś od tak odebrał Ci życie? Niezbyt to efektowna śmierć - uśmiechnął się kpiąco.

- Mówisz o mojej śmierci? - odstawiła kubek na podłogę. Nie chciało jej się wstawać do stolika. Znów splotła palce.

-Nie powiedziałaś zbyt wiele na jej temat, od tak sobie przyszła? - zmrużył oczy.

- Tak. Od kiedy pamiętam chciałam umrzeć - powiedziała prawdę, choć nie miała na celu robić z siebie wielkiej poszkodowanej przez los. Po prostu. Wolała już nie oglądać tych idiotów.

-Depresja? - spytał rzeczowo.

- Nie. Zwykłe marzenie.

-Dość nietypowe. Aż tak bardzo tego pragnęłaś? Co zrobił Ci świat?

- Wystarczy, że się urodziłam. A wokoło było za dużo głupoty. Łatwiej umrzeć samej niż zabić ogół. - pominęła drobny fakt, że już zaczęła eliminację idiotyzmu.

-Głupota była zawsze. Sztuką jest żyć z nią w zgodzie i nie zgłupieć. - zamilkł na chwilę i ściszył głos.
-Tylko tchórze dobrowolnie wybierają śmierć.

- Nazywasz mnie tchórzem? - spytała spokojnie. Była obojętna na obrazę.

-Uważam, że to co zrobiłaś było przejawem tchórzostwa. Zawsze śmierć jest najłatwiejszym wyborem. Wielu z tych głupców było osobami światłymi, racjonalnymi. Oni jednak odważyli się żyć dalej i poprowadzili za sobą błądzących. Ucieczka nie jest ani szlachetna ani mądra.