Skromne mieszkanko Ethir

[link widoczny dla zalogowanych]

Ethir mieszka w sporym zamku usytuowanym z dala od wścibskich oczu. Dziewczyna nie siedzi tam przez cały czas; tylko czasami wraca na noc. W zamku znajduje się ogromna biblioteka - królestwo Śmierci. Reszta pomieszczeń jest pozakrywana płachtami materiału zabezpieczającymi ich zawartość przed kurzem. [/url]
Przypominam, ze w nazwie mial byc Adres!! ~ Sue

Dziewczyna otworzyła drzwi na oścież. Do zamku wpadł zimny wiatr. Ethir weszła do niego sp0okojnym, stanowczym krokiem. Zrzuciła kaptur ukazując śnieżno - białe włosy, lodowe oczy i miłą dla oka twarz. Weszła do kuchni i nastawiła wodę, tak na wszelki wypadek.

Pojawił się u niej w domu i skłonił głowę.
-Ładne mieszkanko.

- Dziękuję - powiedziała i zasiadła w głębokim, starym fotelu. Gestem wskazała Artanis'owi skromniejsze siedzenie.
- Napijesz się czegoś?

-Nie, dziękuję - jednym ruchem ręki ściągnął z głowy kaptur, odsłaniając długie, czarne włosy i szare, nasycone dzikością oczy.

- Więc... Czuj się jak u siebie - cóż innego mogła rzec. Splotła palce i obserwowała go lodowymi oczami.

-Wręcz czuć od Ciebie chłód, jednak zaprosiłaś mnie. W tej całej oschłości musi doskwierać Ci samotność - wpatrywał się w nią uważnie a jego głos brzmiał spokojnie.

- Prędzej nuda - odparła równie spokojnie, acz głosem nieznoszącym sprzeciwu. Zastanawiała się przez chwilę ile pokoi jest w tym zamku i jakie tajemnice kryją.

-Można to i tak nazwać. Za nuda z czegoś wynika, nieprawdaż? - rozejrzał się po mieszkaniu i z beznamiętnym wyrazem twarzy zwrócił wzrok ku niej.

- Możliwe - odparła. Zastanowiła się chwilę nad słowami anioła. Fakt, nie miała się do kogo odezwać, ale czy to była samotność? Zawsze są jeszcze książki.

-Czasami miło jest z kimś porozmawiać, chociażby napomknąć coś o pogodzie. To chroni od depresji - spojrzał na nią uważniej.

- Depresja... Czyż to nie jest stan emocjonalny? - spytała choć znała odpowiedź.

-Naturalnie, dość dokuczliwy. Depresja jest trudna do przezwyciężenia dlatego lepiej jej zapobiegać zanim dopadnie.

- Właśnie, a muszę Cię poinformować, że emocje są mi z natury mojego "zawodu" obojętne - powiedziała z lekkim uśmiechem.

-To, że się z nimi nie liczysz nie oznacza, że ich nie masz. My robimy to co musimy i do czego jesteśmy stworzeni