Skromne mieszkanko Ethir

-Nie potrzebujesz towarzystwa, czy nie potrafisz żyć z nim w symbiozie? - spytał krótko, upijając łyk herbaty.

- I jedno i drugie z przewagą pierwszego - uśmiechnęła się lekko.

-Niemniej jednak doskwiera Ci nuda

- Racja. Zamierzasz coś?

-Sam nie wiem. Może mógłbym w jakiś sposób zapobiec tej nudzie?

- Możliwe. Wymyśliłeś już jak? - spytała ze swoim uśmieszkiem

-Niestety, nie wiem co byłoby w stanie zadowolić taką osobę jak Ty.

- Cóż, ja też tego nie wiem - powiedziała tajemniczo.

Zastanowił się przez chwilę i nieznacznie westchnął.
-Masz może alkohol?

- Ja nie piję, ale coś powinno się znaleźć - wskazała ręką barek - Obsłuż się.

Wstał i podszedł do barku. Nalał do szklanki sporą ilość whisky i wypił za jednym razem. Wrócił na miejsce i odkaszlnął.
-Mam nadzieję, że nie masz mi za złe tej drobnej używki?

- Ależ skądże - powiedziała spokojnie. Zerknęła przez okno. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Ethir westchnęła. Wstała i pozbierała kubki po herbacie. Zaniosła je do kuchni i wrzuciła do zlewu. Stwierdziła, że pozmywa później.

Podszedł do niej a na jego twarzy pojawił się ekscentryczny uśmiech. Spojrzał na nią uważnie.
-Droga Ethir.. naprawdę nigdy nie myślałaś o pokierowaniu się emocjami? Zostawieniu logiki choć na moment?

- Nie. A po co Ci jest potrzebna odpowiedź na to pytanie, drogi Artanisie - powiedziała przedrzeźniając go lekko.

-Kobiety znane są ze swojej emocjonalności.. Jesteś pewna swej płci? - zadał prawdopodobnie najgłupsze pytanie jakie przyszło mu do głowy.