Park

Niskie krzaczki, równo przycięte drzewka, ławki i małe jezioro. Idealne miejsce by przyjść na piknik, popalać się lub poczytać w ciszy i spokoju.

Położyłam się koło wysokiego drzewa nad jeziorkiem i zaczęłam czytać książkę.
Szybko dotarłam do drugiego rozdziału a książka zaciekawiła mnie bardzo.
Dawno nie miałam okazji poczytać książki ale nie straciłam wprawy czytałam niemalże po prostu zerkając na karki.
Po jakimś czasie uznałam że jest zbyt cicho więc poszłam poszukać jakiś ciekawych osób.
Poszłam w kierunku biblioteki nie przerywając czytania, miałam zamiar przeczytać książkę zanim dojdę na miejsce.
WSZ

Elandiel wszedł do parku z szachami pod pachą. Miał zamiar przeanalizować pewną partię rozegraną, można by powiedzieć, wieki temu. Siadł na ławce i rozłożył szachownicę. Ustawił figury tak jak to się odbyło owego czasu. Siadł i wpatrywał się w czarno - białe kwadraty. Wiedział już co ma robić, lecz nie wykonał żadnego ruchu. Jego myśli błądziły gdzieś daleko stąd.

Szczupła postać sunęła niemal bezszelestnie. Nie miał żadnego konkretnego celu. Przed oczami zamajaczył mu kształt podobny do osoby. Zbliżył się, jego cień opadł na szachownicę. Położył rękę na ramieniu Elandiela. - Co robisz? - zapytał. Jego głos przypominał syk jadowitego węża.

- Myślę - odpowiedział spokojnie nie patrząc w stronę przybysza. - Byłbyś tak łaskawy i zdjął rękę z mojego ramienia? - spytał bez większych emocji w głosie. Emanował od niego spokój, ład i mądrość raczej nietypowe dla aniołów cienia.

Kruk stał nachylony nad szachownicą, wpatrując się z zaciekawieniem w pionki. Tak jakby nigdy nie widział szachów, może i nie widział...
- Czyżby Ci to przeszkadzało? - zapytał kąśliwie. Chyba z poprawy nic nie będzie, ale warto się trochę zabawić....

- Nawet gdyby, to nie powinno Cię to obchodzić - odparł ze stoickim spokojem. Czas pokaże ile ten młodzieniec wytrzyma - pomyślał chłopak.

- A jednak mnie obchodzi... - syknął. Właśnie takich chwil mu brakowało... Jednak teraz był tu, więc musiał skupić się by wykorzystać ten czas jak najlepiej. Niby przypadkiem zacisnął rękę, która nadal pozostała w tym samym miejscu.

- Bardzo mi przykro, - zaczął z udawanym współczuciem - że poziom Twojej inteligencji jest zbyt niski, by zrozumieć istotę spokoju - dokończył z naciskiem na ostatnie słowo. Nadal był nad wyraz spokojny.

- Jak mi przykro, że nie umiesz się dobrze bawić - powiedział, przedrzeźniając go. Kąciki jego ust powędrowały ku górze, jednak nie był to przyjazny uśmiech. Czy wszyscy mordercy nawet po śmierci chcą zabijać? Kruk stał nieruchomo, na podobieństwo manekina.

- Wybacz, ale co tu nazywasz zabawą?
Nic nie było w stanie wytrącić go z równowagi.

- Może mi powiesz, że znęcanie się nad kimś to nie dobra zabawa? – zapytał, prostując się niczym naciągnięta struna. Zmrużył oczy, patrzył przed siebie i stał… Pamięć wydawała mu się coraz gorsza, jednak umiał by teraz wymienić wszystkie ofiary… Jak tak dalej pójdzie to postać i user zwariują… Był jednak ciekaw czy którąś z nich może tu spotkać…

- A znęcasz się w tej chwili nad kimś? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Dziwny był ten dzieciak...

- Może i nie... Jednak miło wspominam momenty gdy moje ofiary krzyczały i umierały - powiedział cicho i nieco spokojniej, wpadając w stan zadowolenia. Jego ręka poluźniła chwyt. Jednak tak łatwo nie odpuści...

- Właśnie - przytakną z pogardą. Nadal wpatrywał się w swoje szachy. Był ciekaw czy przybysz ma na tyle odwagi by z nim zagrać... Ustawił piony i figury na swoich miejscach i gestem zaprosił chłopca, by usiadł i zagrał.