Wgłębienie Niespełnionych Marzeń

Toboe drgnął niczym porażony piorunem i podniósł zdziwiony wzrok na mówiącego. Jego twarz nie wyrażała nic. W ukrytym zdziwieniu, oprócz wspomnianych oczu, wpatrywał się w stojącego naprzeciw niego anioła. Jego oczy błysnęły więc znów spojrzał na stos papieru.

Matt zamachał ręką jak by czekał na odpowiedz ale w końcu się przedstawił.
- Jestem Matt

Twarz młodego anioła nie zmieniła wyrazu. Po chwili jednak na jego twarzy zagościł cień uśmiechu. Jednak zaraz potem znów posmutniał, bo cieszyć się dla niego to nienormalne. Z jego gardła wydobyło się westchnięcie. – Po co mi to mówisz? – zapytał.

- Co poco mówie?
zaptyał a potem dodał.
- Przedstawiam się bo tego wymaga kultóra.
i użmiechną się szeroko.

- Kultura… – mruknął cicho. – Nie warta zachodu. Dzieciakowi odbija i to nieźle. Nie lubił kultury, bo czy kultura mu pomogła? No właśnie nie! A takie już było jego rozumowanie że wszystko na co zwraca uwagę, musi być jej warte. – Wybacz, ale nie znam tego pojęcia…

- To przykre. Moge ci pomuc je poznać.
Powiedział cicho.

Na twarzy Toboe pojawił się ironiczny uśmiech. – Po co? – odparł spokojnie, wzruszając ramionami. - To jest rzecz zupełnie nieprzydatna – dodał. Może gdyby ktoś mu jej nie wyrzucił z głowy było by w porządku. Ale życie ma swoje wady. Nagle dzieciak coś sobie przypomniał, już prawie do głowy wszedł mu kolejny obraz, ale nie oprawców… Czegoś innego… Czego?

Leciałam szybko, za szybko. Chciałam zobaczyć jak szybko potrafię i przesadziłam. Z zawrotną prędkością uderzyłam w stos kartek obok dwóch aniołów.
Z tą prędkością nie widziałam nawet ich kolorów, domyśliłam się po rozmytych kształtach że jeden to Toboe, drugiego nie znałam.
Gdy uderzyłam w ziemie przejechałam jakiś kawałek po ziemi ślizgając się po ostrym papierze i zatrzymałam się leżąc bez ruchu.

Matt spojżał na nią z rozbawieniem. Krzywda innych rozbawiała go. Był pozbawiony wspułczuca. lubił widzieć bul. A jeszcze bardzij go sprawiać.

- Ty mi kogoś przypominasz - rzucił bez owijania w bawełnę. Potem zwrócił swój bezwyrazowy już wzrok w stronę Waste. Ostatnio w jego głowie pojawił się mętlik. Już prawie nic nie kojarzył.

Uderzając w ziemię boleśnie poobijałam sobie nogi i plecy a moja sukienka rozdarła się.
Z czoła pociekła mi krew ale wstałam powoli. I popatrzyłam po osobach które prawie potrąciłam.

Chłopak otpowiedział Toboe nie zwracając uwagi na Waste.
- Tak tż nan to dziwne uczucie. Jak bym patrzył w lustro i widział w nim swoją młodszą kopję z innymi włosami.

- Może... - wykrztusił z siebie. W jego wspomnieniach pojawił się kolejny oprawca, który stał teraz na przeciw niego. Jedyna szansa na ratunek to nie przypomnieć mu. Zacisnął zęby by nie krzyknąć.

Matt podszedł do niego chwycił jego twarz. Przyjżał się jej. Taka dziwnie znana.
- Szkoda, że nie pamiętam kim jestś. Ale dzinie poobny.
Powiedział chłodno puszczająć twarz chłopca.

Chłopak gwałtownie potrząsnął głową. - A ja pamiętam kim jesteś! - wrzasnął a potem spuścił speszony wzrok na podłogę. Za dobrze pamiętał... Kolejny oprawca pojawił się w jego życiu po życiu...